Vuk Stefanović Karadžić (Tršić, 26. oktobar/6. novembar 1787 - Beč, 7. februar 1864) tvorac je savremenog srpskog jezika. Bio je književnik, neumorni sakupljač narodnih pesama i prvog srpskog rečnika. Po svom ukupnom uticaju Vuk je svakako među najznačajnijim ličnostima srpske književnosti i povesti uopšte.

Vuk je učio da čita i piše kod rođaka, nakon toga školovanje je nastavio u Loznici, potom u manastiru Tronoša kod Šapca. Godine 1804. odbijen mu je upis u gimnaziju jer je sa sedamnaest godina bio prestar. Pred početak Prvog srpskog ustanka radio je kao pisar kod Đorđa Ćurčije, cerskog hajduka. Usled bolesti noge boravio je na lečenju u Novom Sadu i Pešti ali se godine 1810. vratio u Srbiju, da radi kao učitelj u osnovnoj školi.

Učestvovao je u Prvom srpskom ustanku kao pisar i činovnik u Negotinskoj krajini. Tu je blisko upoznao vođu negotinskih ustanika, Hajduk Veljka Petrovića, o čijem životu je pisao.

Nakon sloma ustanka preselio se u Beč, 1813. godine. Upoznaje Jerneja Kopitara, cenzora slovenskih knjiga, na čiji je podsticaj krenuo u prikupljanje srpskih narodnih pesama, pokrenuo borbu za promene u ćiriličnom pismu i za uvođenje narodnog jezika u književnost.

Vuk je ostvario ogroman utican na srpski jezik putem sakupljanja tada žive i živo prisutne usmene građe narodnog jezika i narodne spoznaje. Međutim, promene koje je uspeo da sprovede pri uprošćavanju pisma i potpunog razdvajanja od slavenoserbskog jezika, nisu opšte priznate kao povoljne. Naime, smatra se da su potiskanjem slavenoserbskog značajno znanje i bogatstvo jezika propali, a savremeni jezik trajno osiromašio. O ovome recimo govori Svetislav Basara u svom eseju “Dva veka Wooka”.

Mala biblioteka je objavila nekoliko dela koje je sakupio ili napisao Vuk Karadžić. Osim epskih pesama objavili smo i priređeno izdanje “Žitija Hajduk Veljka Petrovića”, u obliku igrane knjige.